İngiltere Kraliçesi yahut Hükümdarı öldüğünde, bir yapılacaklar serisi başlatılıyor. Merasim ve farklı işlerle dolu 10 günlük resmi yas gerçekleşmeden evvel Başbakan’a bir telefon görüşmesinde hükümdarın öldüğünü bildirmek için kod olarak “Londra Köprüsü düştü” cümlesi iletilir. Ve süreç başlar.
Bu sürecin tahminen de en acayip kısmı ise, kraliyet arılarına kraliçenin mevti hakkında bilgi verilmesi…
Yüzyıllardır olduğu üzere, kraliyet arıcısı, Buckingham Sarayı ve Clarence House toprağındaki kovanları dolaşarak kovanlara siyah kurdeleler yerleştirir ve arılara Kraliçe’nin hayatını kaybettiğini haber verir. Her kovana yavaşça vurulur ve ‘hükümdar öldü, lakin sakın gitmeyin. Yeni efendiniz size uygun bir efendi olacak‘ kelamları fısıldanır. Bu ileti onlara, arıların tercih ettiği popo sallama (diğer ismiyle sallanma dansları) yerine İngilizce olarak iletilir. Ve Kraliçe II. Elizabeth’in vefatının akabinde da aynısının yapılacak.
Sadece Kraliyet ailesi ile hudutlu değil
Şaşırtıcı bir formda, bu “arıları bilgilendirme” adeti yalnızca Kraliyet Ailesi ile sonlu değil, Avrupa’da uzun müddettir devam eden bir arıcılık geleneği olarak biliniyor. Bir batıl inanca nazaran, sahibinin ailesinden birinin vefatından sonra arıların bilgilendirilmesi ve “yas tutmalarına yardımcı olunması” gerekiyor.
1899 tarihli “Bal Yapımcıları” isimli kitabın hususla ilgili olarak yazdığına nazaran, her ne kadar bu kavram hakkında pek fikirleri olmasa da ve varlıkları yalnızca öbür iştirakçiler için sorun yaratacak olsa da, “Yorkshire’da, arılar cenazeye bile davet edilir.”
19. yüzyılın başında bir rahibin öğrendiği üzere, arılar bir aile üyesinin mevti (ve bazen düğün üzere olaylar) hakkında bilgilendirilmezlerse, ölecekleri yahut daha az bal üretecekleri düşünülüyordu. Rahibin arılar hakkında bir kitabın muharririne aktardığına nazaran, “Bir cemaatte kocası kısa bir müddet evvel ölen bir ‘yaşlı kadın’, ona arının mevt hakkında rastgele bir şeyi anlayabileceği fikrinin ne kadar aptalca olduğunu göstererek onu bu hareketten vazgeçirdiğimde arılarına yas tutturmak’ üzereydi. Sonraki kış içerisinde arıları öldü.“
İşin daha da ilginci, bu uygulamanın Amerika’ya da ulaşmış olması. 19. yüzyılın sonunda Carolina dağlarında yaşayan bir dağcının söylediğine nazaran “Her kovana yavaşça vuruyor ve ‘Lucy öldü’ diyorsun.“
Aynı kitapta belirtildiği üzere, Fransa’da da ölen bireye ilişkin bir giysi modülü arıların kovanının altına gömülüyor ve ölen birinin arıları asla satılmıyor yahut diğerine verilmiyor.
Uygulamanın kökeni hakkında pek bir şey bilinmiyor olsa da, bir arının vefattan sonra görülmesinin ruhun vücudu terk ettiğinin bir işareti olduğu Kelt mitolojisinden türetildiği kestirim ediliyor. Uygulama, Batı Avrupa ve Amerika Birleşik Devletleri’nde 18. ve 19. Yüzyılda en parlak devrini yaşadıktan sonra azalmaya başladı. Lakin görünüşe bakılırsa İngiltere’de tüm garipliği ile devam ediyor…